شاعری بی ادّعا

شاعری بی ادّعایم از دیار قُلّه ها ،
صخره ای در سایه ساری با صلابت سربلند
هستم از وادی عرفان و ادب شعر و شعور
سربزیری غرق دنیای فصاحت ، سربلند
جستجویم در تمام عمر خود نیکی به مهر
در مسیر جستجو ساعی به غایت سربلند
مثل ابنایم غمین از رنج مردم بوده ام
روح حسّاس فراری از رذالت ، سربلند
ساده مانند گلستانی که رنگین از گل است
دسته گل در خانه ی زیبای غیرت ، سربلند
کرده در اشعار خود از روزگاران شکوه ها
گفته در ابیات آن از واقعیّت ، سربلند
گرچه دائم ناله کردم از زمین و از زمان
راضیم از خالقم ، اوج رضایت ، سربلند
یار همسر ، مهربان از بهر فرزندان خود
از برای مردمان کوچک به شدّت، سربلند
لذّتم احساس همدری و همراهی به خلق
دست بخشنده بقدر وسع و طاقت سربلند
عشق من اردیبهشت و فصل گلهای بهار
عاشق گلهای زیبا و طبیعت ، سربلند
زیر چتر روزگاران دیده ام بالا و پست
دلخور از نامردمی از اهل قدرت ، سربلند
چشم امّیدم بسوی ذات پاک بارالا ،
گشته ام همواره از خالق حمایت سربلند
زندگی با نام نامی محبّت کرده ام
بوده الگوی من الماس کرامت سربلند
تیر بسیاری بسویم گشته پرتاب از بدی
چون همیشه ایمن از زشتی و ظلمت سربلند
با سرافرازی به دنیا آمدم ، در طیّ آن ،
همنشین با همسری غرق محبّت سربلند
من حقیقت را نوشتم تا نماند در غبار
عاشق حق وقت پیری ، برده لذّت سربلند.